ప్రతి అల ఒక పులకరింపులా ..ఒక కొత్త స్నేహంలా అలా పలకరించి వెళ్తుంటే
తీరం సెకనుకోకసారి పాదాలకి అభిషేకం చేస్తుంటే....
సముద్రపు హోరు ఒక కొత్త స్వరంలా మనసుని మీటుతుంటే....
అల్లంత దూరంలో ఆకాశం...నీరు కలిసిపోయి చుంభించుకుంటున్నట్లు ....
కాలం కూడ సంద్రంతో స్నేహం చేసిందేమో అన్నట్లు వేగం పెంచి ఘడియలు కూడ సెకనుల్లా గడిచిపోతుంటే...
వెనుతిరిగి వెళ్తుంటే ....అలలు కాళ్లకు బంధం వేస్తూ వెనక్కి లాక్కెళ్తున్నాయి...
సముద్రం అమ్మ ఒడిలా హక్కున చేర్చుకుంటే....
హోరుగాలి నాన్నలా జో...కొడుతుంటే.....
కనుల నుండి జారిన ఒక ఆనందభాష్పం...
బహుశా వాటికి నేనివ్వగల్గిన కానుక అదొక్కటేనేమో....